Η Εσφιγμένου ως Δούρειος ίππος.
Δεν ησύχασαν οι εμπλεκόμενοι.Γιατί;
Μετά την ξεκούραση από την αγρυπνία, άκουσα τον Κύριο Στεφανόπουλο και σχολίασα στην σελίδα του τα ακόλουθα.
Αυτό που ενοχοποιεί ενώπιον Θεού τον Μεθόδιο και τους πατέρες της Μονής είναι τα περί αναβαπτισμού.Πιστεύουν ότι οι γονείς μας δεν έχουν γάμο ,αφού δεν έχουν βάπτισμα.Όλος ο κόσμος… δηλαδή γι’αυτούς , κατά το “ο κοινωνών ακοινωνήτω ακοινώνητος έσται”του Ιερού Κανόνα, είναι αβάπτιστος.Επομένως κατ”αυτούς ,για να δώσω έμφαση στο σχόλιο, επειδή το απαιτεί η επικαιρότητα ,όλοι μας είμαστε πορνοπαίδια.Μέσα στο καθολικό τους ο εκκλησιαστικός με είπε να σταματήσω να ψάλλω το απολυτίκιο της Αναλήψεως διότι δεν είμαι Ορθόδοξος μοναχός.Ζήτησα να μιλήσω με τον γέροντα Μεθόδιο,αλλά δεν θέλησε .Φυσικά δεν γίνεται να αναπτυχθεί το πολυδιάστατο θέμα εδώ.Η Ιερά Κοινότητα έχει τεράστια ευθύνη διότι δεν στάθηκε στο ύψος της.Ο φόβος που εμπνέει το Οικουμενικό Πατριαρχείο δια αργιών και καθαιρέσεων από την μία, η απουσία ενότητας στα Μοναστήρια,αλλά και ο “ου κατ’επίγνωση ζήλος” των Εσφιγμενιτών και όχι μόνο,εκμηδένησαν τον διάλογο.Ο βαθμός της πνευματικότητας αναδεικνύεται στον δημόσιο διάλογο μεταξύ των διαφονούντων.Ο πολιτισμένος διάλογος είναι η ευλογία του Θεού και το υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας,που όμως πάσχει θανάσιμα στην Εκκλησία,στην οικογένεια και στην κοινωνία.Μεσα στον διάλογο των Ιερών Συνόδων αναδείχτηκε η θεολογία και τεκμηριώθηκαν τα αιρετικά φρονήματα των αιρεσιαρχών.
Το όπου υπερεπερίσευσε η χάρη επλεόνασε η αμαρτία υφίσταται και στην Αθωνική πολιτεία που λειτουργεί ανά τους αιώνες ως αγκαλιά των αδυνάτων ,των εκπεσόντων και των εν γνώσει ζηλωτών του πνεύματος και της ασκήσεως.
Τώρα που πάει να αναδειχθεί ο Ιερός Άθως και επίκεντρο γεωπολιτικών συμφερόντων ,στο ημερολόγιο τοίχου του Αγίου Γεωργίου Φανερωμένου,που θα εκδοθεί στις αρχές του νέου Εκκλησιαστικού έτους ,το άρθρο μου “Γέφυρα διεξόδου” θα συμβάλει στην αισιοδοξία και στην ελπίδα του Νεοέλληνα όπως και στην θεραπεία της πολυποίκιλης καταστροφικής παθογένειας στους χώρους της Εκκλησίας και της πολιτείας .
Τα καλά όμως κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται και κατά τον Αριστοτέλη.
